ជីវិត និង​ស្នាដៃ​របស់ ស៊ុន យ៉ាត​សេន

ស៊ុន យ៉ាត​សេន ជា​អ្នក​រំដោះ​ប្រទេស​ចិន​ពី​នឹម​ដែក​នៃ​ស្ដេច​ម៉ាន់ជូ ដែល​ឥត​មាន​ជន​ណា​ម្នាក់​ភ្នក​នឹក​ឃើញ​ថា អាច​នឹង​ធ្វើ​ទៅ​កើត​សោះ ។ «ទុក​ឲ្យ​ចិន​ដេក​លក់​ចុះ តែ​កាល​ណា​ចិន​ភ្ញាក់​ឡើង ពិភពលោក​នឹង​មាន​ភ័យ» នេះ​ឯង​ដែល​អាណានិគម​និយម​ត្រូវ​ប្រព្រឹត្ត​អនុវត្ត​ទៅ​លើ​ជន​ជាតិ និង​ប្រទេស​ចិន ។

ស៊ុន យ៉ាត​សេន កើត​នៅ​ជិត​ខេត្ត​កង់តុង ក្នុង​គ.ស​១៨៦៦ ក្នុង​ត្រកូល​អ្នកស្រែ ។ កាល​នៅ​ជា​កុមារ​តូច​នៅ​ឡើយ ត្រូវ​មាន​បន្ទុក​ការងារ​ធ្ងន់ៗ​ជាច្រើន គឺ​ត្រូវ​រៀន​អក្សរ​ចិន​ក្នុង​មួយ​សប្ដាហ៍​ពេញ​៧​ថ្ងៃ ផុត​ម៉ោង​រៀន​ត្រូវ​ជួយ​ធ្វើ​កិច្ចការ​ផ្ទះ ស្រែ​ចម្ការ​ជាមួយ​នឹង​ឪពុក​ទៀត ។

បិតា​របស់​គាត់​ជា​មនុស្ស​ខួរ​ក្បាល​សម័យ បើ​ទុក​ជា​ពុំ​ដែល​ឃើញ ពុំ​ដែល​ស្គាល់​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ក៏​ដោយ ។ គាត់​តែង​តែ​ស្រវា​ស្រទេញ​ដើម្បី​បញ្ជូន​កូន​គាត់​ទៅ​ប្រកប​វិជ្ជាជីវៈ​នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ជានិច្ច ។ គាត់​បាន​បញ្ជូន​បង​បង្កើត​របស់​ ស៊ុន យ៉ាត​សេន ទៅ​នៅ​ហូណូលូៗ ម្នាក់​រួច​ទៅ​ហើយ ។ ឯ​កុមារ ស៊ុន យ៉ាត​សេន​វិញ តែង​តែ​បាន​ស្ដាប់​ការ​ពិពណ៌នា​អំពី​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ដោយ​ឪពុក​មា​បង្កើត​របស់​ខ្លួន​ម្នាក់​ដែល​ជា​អ្នក​មាន​ព័ត៌មាន​ប្លែកៗ​ពី​សហរដ្ឋ​អាមេរិក នាំ​មក​បញ្ចូល​ចិត្ត​កុមារ​ ស៊ុន យ៉ាត​សេន ជា​រឿយៗ ។ ក្រោយ​មក​កុមារ ស៊ុន យ៉ាត​សេន កាលណា​បាន​ជួប​នឹង​អ្នក​ដែល​ទើប​វិល​មក​ពី​សហរដ្ឋ​អាមេរិក ក៏​តែង​តែ​សាក​សួរ​ពី​ជីវិត​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​របស់​ជនជាតិ​អាមេរិក ។ កុមារ​ ស៊ុន យ៉ាត​សេន បាន​ស្ដាប់​ហើយ ក៏​ជា​រឿង​ប្លែក​អស្ចារ្យ​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​ក្រៃលែង​ថា «ដែល​មាន​ឬ​មនុស្ស​ក្នុង​លោក​នេះ មិន​បួង​សក់ ! ដែល​មាន​ឬ​មនុស្ស​ក្នុង​លោក​នេះ មិន​នៅ​ក្រោម​អំណាច​ព្រះទេវៈ​ឱរស​ជា​ម្ចាស់​ក្រុង​ចិន ! ដែល​មាន​ឬ​មនុស្ស​ក្នុង​លោក​នេះ អាច​ជ្រើស​រើស​អ្នក​គ្រប់​គ្រង​កំពូល​របស់​គេ​ម្នាក់ មិន​បាច់​ឡើង​ផ្ទាល់​ព្រះអម្ចាស់​ក្រុង​ចិន» ។ រឿង​សំខាន់​ដែល​ប្លែក​អស្ចារ្យ​ណាស់​ទៅ​ទៀត​គឺ «គេ​មិន​ប្រហារ​មនុស្ស​ជា​ល្បែង​ដោយ​ឥត​មាន​កំហុស​ពិត​ប្រាកដ​បាន​ឡើយ» ។ កុមារ​ ស៊ុន យ៉ាត​សេន ធ្លាប់​តែ​បាន​ទទួល​ការ​អប់រំ​ផ្ទុយ​ពី​ឃ្លា​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ខាងលើ​នេះ​មក​ជា​យូរយារ​ណាស់​មក​ហើយ សូម្បី​តែ​ជីវិត ក៏​គេ​គ្មាន​សិទ្ធិ​នឹង​ការពារ រក​យុត្តិធម៌​បាន​ដែរ ព្រោះ​ស្រេច​ហើយ​តែ​ព្រះទេវៈ​ឱរស​ជា​អម្ចាស់​ក្រុង​ចិន​ទាំង​អស់ ។

ចង់​ដឹង ចង់​ឃើញ ចង់​រស់​នៅ​ក្នុង​លោក​ដែល​បាន​ឮ​គេ​ពិពណ៌នា​ឲ្យ​ស្ដាប់​នោះ រឹត​តែ​មាន​ទម្ងន់​ទៅ​លើ​ការ​តាំង​ចិត្ត​របស់​បិតា​គាត់​ស្រាប់​មក​ហើយ​នោះ អាយុ​បាន​១៥​ឆ្នាំ ស៊ុន យ៉ាត​សេន ក៏​បាន​ទៅ​នៅ​ហូណូលូៗ​ជាមួយ​នឹង​បង​ប្រុស​ដែល​មាន​ឋានៈ​បង្គួរ​ក្នុង​ជីវិត​ប្រចាំ​ថ្ងៃ ជួយ​លក់​ដូរ​ផង ចូល​ទៅ​រៀន​ក្នុង​សាលា​ផង ។ ចំណាយ​វេលា​តែ​៣​ឆ្នាំ ស៊ុន យ៉ាត​សេន​ ក៏​បាន​ទទួល​មធ្យម​សិក្សាប័ត្រ​ខាង​ភាសា​អង់គ្លេស គណិត​សាស្ត្រ និង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ ។ ត្រឹម​តែ​ជា​ដែនដី​អាណានិគម​ប៉ុណ្ណោះ ហូណូលូៗ​ប្រៀប​បាន​នឹង​ឋានសួគ៌​របស់ ស៊ុន យ៉ាត​សេន​ទៅ​ហើយ ។ ចុះ​ទម្រាំ​បើ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក​មែនៗ​នោះ តើ​នឹង​ជា​យ៉ាង​ណា​ទៅ ? ពិសេស​ទៅ​ទៀត វិជ្ជា​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ធ្វើ​ឲ្យ ស៊ុន យ៉ាត​សេន ស្គាល់​ច្បាស់​នូវ​អតីតកាល​ដ៏​ថ្កុំ​ថ្កើង​របស់​ចិន​លើស​ទៅ​ទៀត បញ្ជាក់​ឲ្យ​រឹត​តែ​ច្បាស់​ថា ព្រះទេវឱរស​ជា​អម្ចាស់​ក្រុង​ចិន​នោះ ពុំ​មែន​ជា​ជាតិ​ចិន​ទៅ​ទៀត គឺ​ជា​ជនជាតិ​ម៉ាន់ជូ ។ ពន្លឺ​ថ្មី​នេះ​ឯង​ជា​ប្រភព​នៃ​ជាតិ​និយម ដុះ​ឡើង​ក្នុង​ចិត្ត​របស់ ស៊ុន យ៉ាត​សេន ។ បង​របស់​ ស៊ុន យ៉ាត​សេន ហាម​ប្រាម​ជានិច្ច ព្រោះ​គាត់​យល់​ថា ការ​យល់​សប្តិ​របស់​ ស៊ុន យ៉ាត​សេន នោះ ទៅ​មិន​រួច​ទេ ស៊ុន យ៉ាត​សេន នៅ​តែ​រវើរវាយ​ទៀត ។

ទីបំផុត​ បង​របស់​ស៊ុន យ៉ាត​សេន គិត​ឃើញ​ថា នឹង​ទុក​ឲ្យ​នៅ​ជាមួយ ក៏​ជា​ការ​ឥត​ប្រយោជន៍ ក៏​បញ្ជូន​ ស៊ុន យ៉ាត​សេន​ ត្រលប់​ឲ្យ​ទៅ​នៅ​ជាមួយ​បិតា សូម្បី​បិតា​ក៏​ពុំ​អាច​ទប់​នូវ​កម្លាំង​ទឹក​ហូរ​នៃ​គំនិត​ជាតិ​និយម​របស់​ ស៊ុន យ៉ាត​សេន​ដែរ ។ ប៉ុន្តែ​ និយម​ជាតិ​ខ្លាំង​ពេក រហូត​ដល់​ប្រឆាំង​នឹង​រូប​អ្នក​តា​ជាទី​សក្ការៈ​របស់​អ្នក​ភូមិ​ផង​ទៀត​នោះ សេចក្ដី​ល្អ​ខាង​ការ​បង្កើត​លទ្ធិ​ជាតិ​និយម​ពុំ​អាច​ជួយ​បាន ។ ស៊ុន យ៉ាត​សេន ដែល​អាយុ​មិន​ទាន់​ដល់​២០​ឆ្នាំ​នៅ​ឡើយង​ក្នុង​ពេល​នោះ អ្នក​ភូមិ​ក៏​ទាមទារ​ដល់​ឪពុក ស៊ុន យ៉ាត​សេន ឲ្យ​ដេញ​ស៊ុន យ៉ាត​សេន​ចេញ​ពី​ភូមិ ដោយ​ហេតុ​គាត់​ទៅ​កាច់​បំបាក់​ដៃ​រូប​អ្នកតា​នៅ​ក្នុង​ខ្ទម​របស់​គេ ។

ស៊ុន យ៉ាត​សេន ក៏​បាន​នីរទេស​ខ្លួន​ទៅ​នៅ​ហុងកុង ។ ហុងកុង​ជា​ដែនដី​អាណានិគម​របស់​អង់គ្លេស រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៩៧ ។ នៅ​ទី​នោះ ស៊ុន យ៉ាត​សេន ក៏​បាន​ចូល​រៀន​នៅ​គ្វីន ខ​លេច្ស (Qeen’s College) ហើយ​ក៏​ប្រលង​បាន​សម្រេច​នូវ​បរិញ្ញាបត្រ​ខាង​ពេទ្យ​ជំនាន់​ទី​១ នៃ​វិទ្យាល័យ​នោះ ។ ក្នុង​រយៈពេល​សិក្សា​នេះ គាត់​ក៏​មាន​សេរីភាព​គ្រប់​គ្រាន់​ផ្សាយ​នូវ​គំនិត​ជាតិ​និយម​របស់​គាត់ រហូត​ដល់​បាន​រីក​ចម្រើន​ឡើងៗ​ស្ទើរ​តែ​គ្រប់​ក្រុង​ធំៗ​ទាំង​អស់ ។ មាន​ការ​ទាក់​ទង​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ហើយ​គ្រប់​សាលា​ទាំង​អស់ ក៏​សុទ្ធ​តែ​ទទួល​ស្គាល់ ស៊ុន យ៉ាត​សេន​ តែ​មួយ​ប៉ុណ្ណោះ​ជា​នាយក ។

នៅ​ឆ្នាំ​១៨៩៥ ស៊ុន យ៉ាត​សេន អាយុ​២៩​ឆ្នាំ ការ​ចលាចល​ក៏​កើត​ឡើង​បាន​ដូច​បំណង តែ​ជា​ការ​បដិវត្ត​ប្រញាប់​ប្រញាល់​ពេក ក៏​បាន​ទទួល​នូវ​បរាជ័យ​ទៅ​វិញ តែ​ពុំ​រលត់​ទេ ។ រដ្ឋាភិបាល​ម៉ាន់ជូ ក៏​ប្រកាស​គ្រប់​ទី​កន្លែង គ្រប់​ស្ថានទូត របស់​ខ្លួន​ឲ្យ​ចាប់​ខ្លួន ស៊ុន យ៉ាត​សេន ទោះ​ជា​រស់​ក្ដី​ស្លាប់​ក្ដី​ឲ្យ​តែ​បាន នឹង​ប្រទាន​រង្វាន់​មួយ​សែន​ផោន​ប្រាក់​អង់គ្លេស តែ​ក៏​គ្មាន​នរណា​អាច​សម្រេច​បាន ។

ស៊ុន យ៉ាត​សេន ក៏​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​មហាប្រទេស​ធំៗ​ក្នុង​លោក​ស្ទើរ​តែ​ទាំង​អស់ ដើម្បី​ថ្លែង​ការណ៍ យក​មតិ​សាកល រូបមន្ត​ដាស​ស្មារតី​ជាតិ​ចិន សំខាន់​បំផុត​របស់​គាត់​គឺ​នៅ​ត្រង់​ឃ្លា​ថា «ស្ដេច​ម៉ាន់ជូ​គ្មាន​សិទ្ធិ​គ្រប់​គ្រង​ជនជាតិ​ចិន​ទេ មាន​តែ​ជនជាតិ​ចិន​ប៉ុណ្ណោះ ទើប​មាន​សិទ្ធិ​គ្រប់​គ្រង​ខ្លួន​ឯង» ។ រូប​មន្ត​នេះ​​ជ្រួត​ជ្រាប​ទូទៅ សូម្បី​មហាតលិក​ក្នុង​វាំង​ក៏​យក​ទៅ​សូត្រ​លេង​ដែរ ដំបូង​ទំនង​ជា​ឡកឡឺយ តែ​យូរៗ​ទៅ​ក៏​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ជំនឿ​មែន​ទែន​តែ​ម្ដង

ស៊ុន យ៉ាត​សេន ត្រូវ​បាន​ស្ថានទូត​ចិន​នៅ​ប្រទេស​អង់គ្លេស ចាប់​ខ្លួន​បាន​តែ​ម្ដង តែ​រដ្ឋាភិបាល​អង់គ្លេស​តវ៉ា ដោយ​ទាស់​នឹង​ច្បាប់​អន្តរជាតិ ។ លុះ​រួច​ខ្លួន​ហើយ គាត់​ក៏​ចូល​ទៅ​តាំង​មន្ទីរ​ចាត់​ការ​បដិវត្ត​នៅ​ប្រទេស​ជប៉ុន កៀក​គ្នា​នឹង​ស្ថានទូត​ចិន​ប្រចាំ​ប្រទេស​ជប៉ុន​នោះ​ឯង ។ គាត់​ផ្សាយ​គ្រប់​មធ្យោបាយ​បដិវត្ត​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ចិន ។

នៅ​ខែ​កញ្ញា ឆ្នាំ​១៩១១ អាយុ​៤៥​ឆ្នាំ គាត់​បាន​សម្រេច​នូវ​បដិវត្តន៍​បង្ហូរ​ឈាម​ជា​ប្រាកដ​ប្រជា​ឡើង ។ លុះ​អាយុ​៥២ ឆ្នាំ នៅ​ឆ្នាំ​១៩១៨ គាត់​ក៏​បាន​គ្រប់គ្រង​លើ​អាណា​ខេត្ត​៧ នៅ​ភាគ​ខាងត្បូង​ពី​ប្រទេស​ចិន ។ នៅ​ថ្ងៃ​ទី​១ ខែ​មករា ឆ្នាំ​១៩២១ អាយុ​៥៥​ឆ្នាំ ក៏​បាន​ទទួល​តំណែង​ប្រធានាធិបតី​នៃ​សាធារណរដ្ឋ​ចិន សឹង​មិន​ដល់​មួយ​ឆ្នាំ​ផង ដោយ​ការ​ប្រជែង​ប្រណាំង​នូវ​កៅអី​វីរជន​ដទៃ​ទៀត ។ គាត់​ក៏​លាលែង​ពី​តំណែង​ដោយ​គាត់​ឥត​ប្រាថ្នា​អ្វី​ជា​ការ​ផ្ទាល់​ខ្លួន​សោះ សុខ​ចិត្ត​ដើរ​ខាងក្រៅ ទទួល​យក​អំណាច​ខាង​ផ្លូវ​ចិត្ត ជា​អ្នក​ឃោសនា​ដឹកនាំ​ខាង​វិវឌ្ឍនាការ​និយម​ទៅ​វិញ ។

ឋានៈ​គាត់​ក៏​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ខ្ពស់​បំផុត​ធៀប​ទៅ​នឹង​ ខុង ជឺ អ្នក​ប្រាជ្ញ​ចិន​ពី​បុរាណ​កាល​ដែល​ជា​ឋានៈ​មិន​ចេះ​ក្ដៅ​ក្រហាយ រលត់​រលាយ​សោះ​ឡើយ ។

អាយុ​៥៩​ឆ្នាំ គ.ស​១៩២៥ អវសាន​នៃ​ជីវិត​បិតា​ជាតិ​និយម​ចិន​ក៏​ចូល​មក​ដល់ ។ នៅ​លើ​ទង់​នៃ​សេចក្ដី​គោរព ស្វាមី​ភក្តិ​ដ៏​ជ្រាល​ជ្រៅ​ទីបំផុត​ដែល​កប់​នៅ​ក្នុង​បេះដូង​នៃ​ជនជាតិ​ចិន​រាប់​រយ​លាន​នាក់​ជានិច្ច​រៀង​មក ៕

Comments are closed.