មានគ្រួសារមួយនៅក្បែជាយក្រុងតូចមួយ។ រាល់ពេលញ៉ាំបាយជីដូនចាស់រាល់ពេលដែលឃើញចៅប្រុសខ្លួនហូបបាយគ្មានរបៀប សល់បាយនោះ គាត់តែងតែប្រាប់ក្មេងតូចឲ្យញ៉ាំឲ្យមានរបៀប និង កុំឲ្យសល់។ ក្មេងប្រុសតែងយល់ថាជីដូនចាស់ កាន់តែចាស់កាន់តែពូកែរអ៊ូ ហើយក៏មិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ធ្វើតាមទេ។
១០ ឆ្នាំក្រោយ ក្មេងប្រុសក៏ធំ ប្រទេសជាតិក៏កើតកលយុគ ជីដូនចាស់ក៏លាចាកលោកទៅ ក្មេងប្រុសនិងគ្រួសារត្រូវរងទុកវេទនាដោយសារការអត់ឃ្លាន គ្មានស្បៀងអាហារឡើយ ព្រោះគ្មានការលក់ដូរនៅទីផ្សារដូចមុន។ ពួកគេមានតែខំប្រឹងដើរស្វែងរកអាហារដោយខ្លួនឯងយ៉ាងលំបាកលំបិន។
សង្គ្រាមបានបន្លាយពេលយ៉ាងយូរ ទើបបញ្ចប់។ ប្រទេសជាតិមិនទាន់ស្តារសេដកិច្ចបាន ក្មេងប្រុសនោះត្រូវចូលរួមធ្វើស្រែចំការដើម្បីផលិតស្បៀង។ គេធ្វើស្រែរហូតបានផល ហើយបានយកជាអង្ករយកមកដាំបាយហូបដោយខ្លួនឯង។
ពេលញ៉ាំបាយដែលបានអង្ករដែលខ្លួនដាំលើកទីមួយ ក្មេងប្រុសនោះបានស្រក់ទឹកភ្នែកពីរបីតក់។ ក្មេងប្រុសនោះបានដឹកឃើញដល់ពាក្យទូន្មានរបស់ជីដូនកាលពីជាង១០ឆ្នាំមុន ហើយនឹកឃើញកាលខ្លួននៅក្មេងមិនបានយកចិត្តទុកដាក់លើគាត់។ គេច្បាស់ខ្លួនឯងថា បាយមួយគ្រាប់ៗពិតជាមានតម្លៃខ្លាំងណាស់ ព្រោះខ្លួនត្រូវធ្វើហាលថ្ងៃភ្លៀងបែកញើស ក្នុងរយៈពេលយ៉ាងយូរ និង ឆ្លងកាត់របៀបធ្វើយ៉ាងយកចិត្តទុកទើបសំរេចបានអង្ករមួយគ្រាប់ៗមកនេះ។ អំណេះតទៅក្មេងប្រុសក៏តែងប្រៀនប្រដៅកូនចៅខ្លួនដូចជីដូនធ្វើជាមួយខ្លួន។
Comments are closed.